Blog

<figure id="figure-0ltjaiihqmiyinjre"><img id="0ltjaiihqmiyinjre" src="https://cdn.durable.co/blocks/33lIQzoAZHd8EAcaZsX16vD9JaOPQhIOzDz7xmY4dhoAY7Rs8ubT2uGpGUA3vrYF.jpg" alt="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Shirley Serno blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="30%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/33lIQzoAZHd8EAcaZsX16vD9JaOPQhIOzDz7xmY4dhoAY7Rs8ubT2uGpGUA3vrYF.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;"></figure><h2>Africa is in my soul - Shirley Serno</h2><p>Er is een Afrikaanse gezegde dat luidt, ‘If you don’t know where you’re going, remember where you came from’.</p><p>Deze woorden kwamen onverwacht terug toen ik vanmorgen kennismaakte met een van de meeste moedige vrouwen die er is. Suzanne deelde haar tumultueuze verhaal over haar leven in Zuid-Afrika. Zij was hoofd van de juridisch afdeling van Eskom. Eskom voorziet stroom voor zuidelijk Afrika. Toen zij merkte dat er miljarden verdwenen, trok zij aan de bel. Haar &nbsp;werd 40 miljoen euro aangeboden om haar mond te houden. Uit intense liefde en loyaliteit voor haar land en haar landgenoten sloeg zij dit af. Daarmee begon een periode van bedreigingen, mislukte aanslagen op haar leven en uiteindelijk de beslissing om op 51-jarige leeftijd alles te verkopen, haar leven in haar geliefde Zuid-Afrika voorgoed achter zich te laten en samen met haar dochter te vertrekken naar de Verenigde Staten.<br></p><p>Het luisterde als een film over misdaad en intrige. Ik vond haar verhaal een testament van ongelooflijke moed en kracht doordat zij haar leven riskeerde om op te staan tegen een onrecht van monsterlijk formaat. Terwijl zij sprak, gebeurde er iets in mij dat ik niet had verwacht. Er brak iets open, een oude wond misschien, want ik heb daarna de hele ochtend gehuild.</p><h3><em>"De intensiteit waarmee het continent door je heen ademt"</em></h3><p>Niet alleen haar pijn raakte mij maar ook wat leek op een echo van een element dat alleen mensen kennen die zijn opgegroeid in Zuid-Afrika. Wanneer je bent opgegroeid in een land dat je zo intens liefhebt en dat in elke vezel van je wezen verweven zit, weerhoudt dit je niet om - ondanks alle pijn, verraad en verlies - alsnog je hart hieraan te geven. Wat veel mensen niet begrijpen als ze nooit in een Afrikaans land hebben gewoond, is de intensiteit waarmee het continent door je heen ademt: de zon zo diep en doordringend dat die niet alleen je huid verwarmt, maar je ziel binnendringt; de ruwheid waarmee het leven zich aandient; de extreme landschappen die je soms adem happend doen achterover slaan.&nbsp;</p><p>Africa is in my soul. Het continent tilt je op en slaat je neer, en toch blijf je ernaar verlangen omdat in die extreme rauwe schoonheid een waarheid ligt die je nergens anders vindt. Een waarheid die geworteld is in een onvoorwaardelijke liefde voor het bestaan zelf, een volharding die je telkens opnieuw toelacht zelfs wanneer je wordt vertrapt, vernederd of soms voor dood wordt achtergelaten.</p><h3><em>"De potentie tot grootsheid en veerkracht leeft ook in jou"</em></h3><p>Het is ook de overweldigende schoonheid van Zuid-Afrika die je steeds weer de moed en kracht geeft om door te gaan. Want wat je om je heen ziet, namelijk de veerkracht in de natuur, is een uiting van wat ook aanwezig is in de mensheid zelf. De potentie tot grootsheid en veerkracht leeft ook in jou. Dit besef maakt het soms des te hartverscheurender wanneer macht, hebzucht en menselijke wreedheid die schoonheid lijken te reduceren tot niets.&nbsp;</p><p>Dan is er nog die diepe bijna spirituele verbondenheid met de aarde die ik in mijn 44 jaar nergens anders heb ervaren. Het voelt als een zielsverwantschap met het continent zelf. Het continent laat je woelen. Het houdt je wakker. Het laat je voelen dat je leeft. Juist dat maakt het zo confronterend, omdat je wéét dat het leven verre van perfect was.&nbsp;</p><p>Apartheid is officieel in 1990 afgeschaft en als jong meisje heb ik alleen flarden gezien van een systeem dat ik toen niet echt kon begrijpen. Echter, de naweeën van apartheid waren in het dagelijks leven duidelijk voelbaar. Op school ben ik meerdere malen uitgelachen omdat ik er anders dan mijn klasgenoten uitzag. Tijdens mijn bijbaantje als serveerster was ik getuige van een gezin dat weigerde geholpen te worden door een donkere collega. Vervolgens eisten zij een blanke serveerster ervoor in de plaats. Troosteloos was ik toen mijn ouders vertelden dat ik niet mocht studeren terwijl mijn vriendinnen dat wel mochten omdat het land in politieke transitie zat en het non-Zuid-Afrikanen zo goed als onmogelijk werd gemaakt om te blijven. Ik herinner mij een wereld waarin de extremen voortdurend naast elkaar bestonden: natuurschoonheid die je betoverde, maar ook het vuil op straat, de armoede, de scherpe randen van rassenscheiding die overal zichtbaar waren.</p><h3><em>"Dat je een beeld hebt vastgehouden dat eerder een droom was dan een herinnering"</em></h3><p>Dat is het paradoxale. Je wordt gevormd door zowel de liefde als de littekens. Hoewel je zo diep van het land en de mensen houdt, moet je ook onder ogen zien dat wat je kende nooit helemaal terugkomt. Misschien nog wel het moeilijkste is dat je als volwassene inziet dat je je kindertijd soms mooier hebt onthouden dan zij werkelijk was, dat je een beeld hebt vastgehouden dat eerder een droom was dan een herinnering. Juist het afscheid van dat droombeeld draagt een soort stille rouw in zich, een verlies dat niet scherp snijdt maar juist voortdurend zachtjes aanwezig blijft.</p><p>Henning Mankell schreef in Aan de oever van de tijd: “In Afrika vindt je uiteindelijk je eigen identiteit, wanneer je eenmaal de geheime onderstroom hebt gevonden die alle bronnen verbindt.” Die woorden leggen een fundament onder iets wat ik intuïtief altijd heb gevoeld: dat er in Afrika een onzichtbare bedding bestaat, een diepere samenhang die verder reikt dan persoonlijke geschiedenis of individuele pijn.</p><p>In dat licht wordt vergeving niet alleen een morele keuze, maar ook een manier om ruimte te maken voor die onderstroom. En dat is precies wat nog steeds in mij voortleeft. Misschien zoek ik buiten het continent, nog altijd naar de ervaring van die onderstroom, naar het deel van mijn identiteit dat onlosmakelijk verbonden blijft met de aarde, de kleuren, de dieren en het ritme van het land dat mij zo heeft gevormd.</p><p><br></p><p><em>@ Shirley Serno is cross cultural coach die op pragmatische wijze anderen begeleidt naar een leven met meer authenticiteit, kracht en moed. Zij gelooft in ‘Leren door te doen’, een goed ontbijt als onmisbare start van de dag en is voorstander van meer dankbaar zijn voor de kleine wonderen van het leven. </em></p><p><em><a data-mce-href="https://www.linkedin.com/in/shirleyserno/?originalSubdomain=nl" href="https://www.linkedin.com/in/shirleyserno/?originalSubdomain=nl" target="_blank" rel="noopener">Ontmoet Shirley op LinkedIn﻿</a></em></p><p><em><br data-mce-bogus="1"></em></p>

Africa is in my soul - Shirley Serno

<figure id="figure-vigaupjjxsmix31wq4"><img id="vigaupjjxsmix31wq4" src="https://cdn.durable.co/blocks/3bKlULRVCUUmysOE1LyS3Um56qYNr7EZGHgPvy5O3tNODhUOY6giT0K0I08XqLhW.jpg" alt="Lefwijf Joan Hofman blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Joan Hofman blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="30%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/3bKlULRVCUUmysOE1LyS3Um56qYNr7EZGHgPvy5O3tNODhUOY6giT0K0I08XqLhW.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 30%;"></figure><h2>Ondernemen met hoogsensitiviteit - Joan Hofman</h2><p>Als kind wist ik al dat ik anders was. Terwijl andere kinderen speelden zonder zorgen, voelde ik alles intenser. Een boze blik van een juf kon mijn hele dag verpesten. Als iemand verdrietig was, kwam dat bij mij hard binnen. Ik herinner me dat ik vaak behoefte had aan rust, terwijl anderen juist energie kregen van drukte en lawaai. Ik hield van stilte, van (rustige) muziek, van mijn eigen wereld. Maar ik voelde me ook vaak onbegrepen. Waarom raakte alles mij zo diep? Waarom kon ik niet gewoon meedoen zoals de rest?</p><h3>De ontdekking: ik ben hoogsensitief</h3><p>Later viel het kwartje toen ik - in therapie na een burn-out - ontdekte ik dat ik hoogsensitief was. Toen ik opgroeide, dacht ik dat er iets mis met mij was. Ik was verlegen, snel emotioneel, en had moeite met harde geluiden of onverwachte veranderingen. Zelfs verjaardagsfeestjes konden me uitputten. Ik voelde me vaak anders en dat &nbsp;kon behoorlijke eenzaam zijn.</p><p>Hoogsensitiviteit is een prachtige eigenschap, maar het heeft ook een keerzijde. Het mooie is dat ik emoties diep voel, dat ik nuances zie die anderen missen en dat mijn intuïtie me vaak de juiste richting wijst. Maar diezelfde gevoeligheid maakt het leven soms ook zwaar. Drukke omgevingen kunnen me uitputten. Conflicten voel ik niet alleen, ik draag ze mee alsof ze van mij zijn. En mijn hoofd? Dat staat nooit stil. Ik analyseer, denk en voel soms tot ik er moe van word.</p><p>Als kind had ik nog geen woorden voor deze ervaring. Ik wist alleen dat ik sneller huilde, sneller schrok en sneller overprikkeld raakte. Nu begrijp ik dat mijn zenuwstelsel gewoon gevoeliger is. Het vraagt om rust, om herstel, om grenzen. Dat heb ik moeten leren.</p><h3>Hoogsensitiviteit als toegevoegde waarde</h3><p>Na een aantal banen in vaste dienst ben ik ondernemer geworden. Ik werk als executive assistant. En weet je wat? Mijn hoogsensitiviteit is nu mijn superkracht geworden. Mijn hoogsensitiviteit laat ik voor me werken. Mijn hoogsensitiviteit is mijn toegevoegde waarde. Het stelt me in staat om aan te voelen wat mijn klanten nodig hebben, vaak voordat ze het zelf uitspreken. Ik zie details die processen verbeteren en fouten voorkomen. Ik merk spanningen in een team en kan op tijd handelen. Mijn creativiteit helpt me oplossingen te vinden die niet alleen efficiënt zijn, maar ook menselijk en verbindend.</p><p>Maar ook hier zijn er valkuilen. Omdat ik zo betrokken ben, wil ik dat alles goed gaat. Dat iedereen zich fijn voelt. Dat is mooi, maar het kan ook leiden tot overbelasting. Daarom heb ik geleerd om niet alleen voor anderen te zorgen, maar ook voor mezelf. Om mijn grenzen te bewaken en mijn energie te beschermen. Dat is geen zwakte, maar een vorm van kracht.</p><h3>Hoogsensitiviteit werkt voor mij</h3><p>Voor mij is hoogsensitiviteit een reis geweest van onzekerheid naar kracht. Het heeft me geleerd dat gevoeligheid niet iets is om weg te stoppen maar om te koesteren. Het vraagt om bewuste keuzes, om grenzen en om momenten van stilte. Soms is het intens, soms vermoeiend maar het geeft ook iets bijzonders: het vermogen om dieper te voelen, om details te zien die anderen missen en om verbinding te maken op een niveau dat echt raakt. Dat is geen beperking, dat is een gave en daar ben ik trots op. Mijn hoogsensitiviteit werkt voor mij. Hoe vermarkt jij jouw hoogsensitiviteit?</p><p><br></p><p><em>@ Joan Hofman (1983) is een gedreven executive assistent en projectondersteuner en ontzorgt op freelance basis, CEO’s in hun dagelijkse werkzaamheden. In haar vrije tijd is zij veel buiten in de natuur te vinden om lange wandelingen te maken samen met haar teckel Teun.</em></p><p><a data-mce-href="http://www.smartexecutivesupport.nl" href="http://www.smartexecutivesupport.nl" target="_blank" rel="noopener"><em>smartexecutivesupport.nl</em></a></p>

Ondernemen met hoogsensitiviteit - Joan Hofman

<figure id="figure-10r5321alwmihbguwz"><img id="10r5321alwmihbguwz" src="https://cdn.durable.co/blocks/fR9sK021qpVJSSloJzO74BmWn5pt3BKrqcSaeIIT89e4qsFPrvfcIyC9fLgTiDWB.png" alt="Lefwijf Miriam Nies blogt bij lefwijf.nl" title="Lefwijf Miriam Nies blogt bij lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/fR9sK021qpVJSSloJzO74BmWn5pt3BKrqcSaeIIT89e4qsFPrvfcIyC9fLgTiDWB.png" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: center center;"></figure><h2>Mijn moeder is een lefwijf - Miriam Nies</h2><p>Zaterdagavond. Mijn man en ik zitten op de bank. Onze oudste (van de tweeling) zoon komt naar beneden, zingend en kletsend.Is aan het videobellen met een vriendin. Een en al vrolijkheid, hij vertelt, zoekt in de koelkast en bakt iets op. Zoals zonen van bijna 21 dat kunnen doen.</p><p>‘Zeg maar dat ik meedoe aan Lefwijf, misschien wil ze me wel volgen op de socials. Of misschien wil haar moeder me wel volgen. Vertel maar’, moedig ik hem aan.&nbsp;‘Oh ja’, zegt hij tegen de vriendin, ‘Mijn moeder doet mee met het project Lefwijf.’ Een gesprek hierover begint. &nbsp;</p><p>‘Mijn moeder doet dus mee met Lefwijf dat bestaat uit allemaal vrouwen die iets hebben meegemaakt. Zij hebben allemaal een verhaal en ze schrijven hun verhaal op. Dat verhaal komt in een boek – ja, ja, m’n moeder wordt beroemd – en dan delen ze dat verhaal met andere vrouwen.’ Je hoort haar reageren op wat hij zegt. M’n man en ik kijken elkaar aan, moeten glimlachen en genieten op een afstandje mee. Maar dan zegt hij iets dat mij raakt.</p><h3>Zinnen die raken</h3><p>Woorden die blijven hangen. Iets dat me ontroert en een traan in m’n ogen geeft<br>‘Niet iedereen kan zomaar een Lefwijf worden hoor. Echt niet! Daarvoor moet je wel iets heftigs hebben meegemaakt. Je moet wel een verhaal hebben. En mijn moeder heeft zo’n verhaal. Ze heeft veel meegemaakt. En nu gaat ze haar verhaal delen met andere vrouwen en met iedereen en nu is ze ook nog eens genomineerd voor Lefwijf van het jaar 2026.’</p><p>Een brok in m’n keel. Het raakt me, het raakt ook m’n man. Nog een traan verschijnt. Niet omdat ik denk dat een andere vrouw geen Lefwijf kan worden. Nee. Ik zie juist heel veel Lefwijven om me heen die ik aanmoedig om ook hun verhaal te delen. Het raakt me, omdat ik dit uit zíjn mond hoor.</p><h3>Terug in de tijd</h3><p>Mijn gedachten gaan terug. Terug naar de tijd dat hij me vaak heeft moeten bezoeken in het ziekenhuis. Naar de tijd dat hij z’n moeder vaak heeft moeten missen als ze weer eens voor de zoveelste keer geopereerd werd en ver weg van huis in een ziekenhuis lag te vechten voor haar herstel. En hoe spannend dat was, ook voor hem. Terug naar de tijd dat hij weer eens een pijnaanval of een panieksituatie van dichtbij moest meemaken. Naar die momenten dat hij dan bij me komt, met me bidt en me het vertrouwen geeft: 'Het komt goed mam, je komt hier doorheen.’</p><p>Naar de tijd dat hij me ’s nachts heeft horen ijsberen door de woonkamer, dat hij me nog regelmatig nadoet en zegt: ‘Dit willen we nooit meer hè, mam.’ Terug naar die momenten dat we als gezin bij elkaar zaten. Gesprekken hadden, elkaar letterlijk en figuurlijk vasthielden als er weer een nieuwe operatie aankwam en we alle vier uitspraken dat we eigenlijk geen vertrouwen meer hadden in de medische wereld en bang waren. Naar dat we onze spanning met elkaar deelden. Dat we elkaar erdoor hielpen, dat we in ons gebed vroegen of het dit keer toch goed zou mogen gaan.&nbsp;</p><h3>Zijn woorden als spiegel</h3><p>En dan die paar zinnen, terwijl hij in z’n enthousiasme al grappend met haar praat. Die grote – en soms ook niet – mooie, stoere, jonge man. Die in al z’n volheid z’n eigen weg aan het ontdekken is. Die in de fase zit van loskomen van je ouders om je eigen leven te gaan leiden en ons toch soms nog zo hard nodig heeft. Hij raakt me. Met die paar zinnen. In zijn stem hoor ik niet alleen trots, maar ook verwerking. Zinnen die zoveel betekenis geven aan waar hij staat in het proces. Zinnen die vertellen: we zijn erdoorheen gekomen.&nbsp;</p><h3>Dankbaar</h3><p>Een traan in m’n ogen. Het is geen traan van verdriet. Het is een moment waarop ik word overvallen door een intens geluksmoment. Want door die paar zinnen weet ik: niet alleen ík ben aan het helen. Ook hij. Ook m’n gezin is aan het helen.&nbsp;<br>Ik word me ineens bewust van de weg omhoog die we aan het bewandelen zijn. Ik kan God alleen maar danken dat we mogen staan waar we nu staan. We zijn samen onderweg.</p><p><br></p><p><em>@ Miriam Nies is de oprichter van HELEHOOP waar jongeren met autisme in een veilige, kleine setting kunnen groeien en creëren. Zij is oud-leerkracht in het speciaal onderwijs en autismecoach en woonde en werkte jarenlang op Aruba met man en kinderen.</em><br><em>Miriam maakte een intensieve medische reis door waarbij de weg van pijn en genezing haar een diepe passie heeft gegeven voor heling, verbinding en vergeving - geworteld in haar geloof in God. Miriams motto: waar littekens helen, kan nieuw leven ontstaan.</em></p><p><a data-mce-href="http://www.helehoop.nl" href="http://www.helehoop.nl" target="_blank" rel="noopener"><em>helehoop.nl</em></a></p><p><br></p>

Mijn moeder is een lefwijf - Miriam Nies

<figure id="figure-zmj5v56m1ymierea0z"><img id="zmj5v56m1ymierea0z" src="https://cdn.durable.co/blocks/dZ3Gw3sKaf3s9LTGsVDK1ERnNWLjf47WOfT3gx8R8sw2qEDp8kG8ZVzHnkANobm9.jpg" alt="Lefwijf Nancy van Os blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Nancy van Os blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 50%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionX="50%" data-positionY="50%" data-fullWidth="false"/></figure><h2>Het meisje van de mavo - Nancy van Os</h2><p>Het is september 2010. De slagbomen gaan omhoog, ik rijd de lange oprijlaan van Nijenrode Universiteit op. Onder de bomen die langs weerszijden staan. Mijn hart bonst in mijn keel als ik voor de eerste keer voor mijn lessen de universiteit binnenstap. Ik denk maar één ding: ‘Nancy, je hebt het gewoon geflikt.’ Wat voel ik me trots!</p><h3>School als noodzakelijk kwaad</h3><p>School was voor mij nooit belangrijk. Het was meer een noodzakelijk kwaad. Vanaf de lagere school ging ik naar de mavo. ‘Gewoon’ omdat dat ‘normaal’ was en iedereen het wel prima vond, en ik eigenlijk ook. Ik voelde me er altijd een vreemde eend in de bijt. Ik werd gepest op de lagere school, vanwege ons geloof thuis en ook nu weer. Dezelfde gezichten, dezelfde grappen, dezelfde pijn.</p><p>Ik hoorde er niet bij dus ging ik me er ook naar gedragen. School was voor mij iets wat moest. Niet iets waar ik energie in stak. In het tweede jaar van de mavo bleef ik dan ook zitten. En ergens vond ik dat zelfs een beetje stoer. ‘Lekker boeien, ik doe het wel op mijn manier.’ In het derde jaar haalde ik net tweetiende punt te weinig om over te gaan. De docenten waren eerlijk gezegd ook wel een beetje klaar met mij. Mijn wiskundeleraar had er ook geen zin meer in en bij de laatste schriftcontrole, waar ik het nog kon redden, liet hij het erbij. Dus bleef ik nóg een jaar zitten. En twee keer blijven zitten, betekent van school af.</p><h3>Vijftien jaar en zonder diploma…</h3><p>Op ballet had ik een vrouw ontmoet, een beetje een buitenbeentje, net als ik. Na de les fietsten we vaak samen naar huis. Ze zei: ‘Meid, haal dat diploma. Dat is de basis. Ga eens kijken bij de moedermavo.’ De moedermavo? Ik moest lachen en vond het een beetje vreemd, maar ik ben toch gaan kijken. En ja hoor, het bestond echt! Ooit opgericht voor moeders die hun school nooit hadden afgemaakt.&nbsp;<br></p><p>Ik schreef me in, zonder idee wat ik kon verwachten. Geen moeder te bekennen op die hele school. Ik kwam terecht tussen allemaal jongeren die, net als ik, nergens anders meer terecht konden. En weet je wat? Ik vond het geweldig! Geen gezeur, geen verplicht gedoe, geen pestkoppen. Gewoon mezelf zijn, en ja, ik ging zeker spijbelen, maar ik voelde me vrij. Het diploma haalde ik met twee vingers in m’n neus, alle vakken en op het hoogste niveau.</p><h3>Diploma op zak en tóch weer vastlopen</h3><p>Ik had het toch maar mooi gedaan. Dus dacht ik: door naar de meao. Maar ja, dat betekende terug naar het reguliere onderwijs. Thuis had ik een zieke moeder en ik wilde liever bij haar zijn, lekker gezellig kletsen en tijd doorbrengen. Nog voor het eerste schooljaar was geëindigd stopte ik en ging op zoek naar een baan.<br>Daar stond ik dan, achttien jaar, zonder diploma, en ik vond het heerlijk. Administratieve, secretariële, financiële banen, ik deed van alles en ik groeide door.</p><p>Op m’n 23ste verloor ik mijn moeder. Mijn wereld stortte in. Alles wat ik kende, alles wat me houvast gaf, viel weg. Een half jaar heb ik thuis gezeten, gerouwd, gehuild, gezwegen.<br>Totdat ik tegen mezelf zei: ‘Nancy, nu is het klaar. Tijd om onder die steen vandaan te kruipen.’</p><h3>Hbo met fulltime baan en zoontje</h3><p>Ik ging werken bij een notariskantoor en niet veel later runde ik in m’n eentje de hele financiële afdeling. Maar ik voelde: ik zit tegen mijn plafond aan. Ik was vijfentwintig en had inmiddels een kindje. Maar was dit het nou? Ik wilde meer! Maar ja… dat mavo-diploma. Ik koos voor het afleggen van een 21+ toets om het toelatingsexamen van het hbo te halen. Ik bereidde me voor, leerde en leerde en ik slaagde in één keer. Ik was 26 jaar toen ik begon aan de Hogeschool van Utrecht. Deeltijd, naast een fulltime baan en met een zoontje van één jaar oud.</p><p>In de aula van de Hogeschool Utrecht zaten we met 250 studenten en ik weet nog goed dat één van de docenten zei: ‘Geniet er maar van, want over een jaar is de helft verdwenen.’ Maar ik bleef. Vier jaar lang. En in 2010 liep ik met mijn diploma hbo bedrijfseconomie de deur uit. Van de 250 waren er nog maar 40 over en ik was er één van.</p><h3>Ondernemen en… Nijenrode</h3><p>Trots. Intens trots, maar ik was nog niet klaar. Ik had geproefd van leren, van groeien, dus schreef ik me in bij Universiteit Nijenrode. Inmiddels was ik ook mijn eigen bedrijf begonnen en tijdens mijn intake zei de dame tegenover me: ‘Er is hier nog nooit iemand geslaagd met een eigen bedrijf erbij. Die houden het niet vol.’ Ik keek haar aan en dacht: ‘Nou, wacht maar af!’ Het was pittig. Werken, studeren, ondernemen, moeder zijn, alles tegelijk. Maar in 2015 kreeg ik mijn universitaire titel.</p><h3>Doorzettingsvermogen: je bent wat je besluit te doen</h3><p>Het meisje van de mavo. Ik zal dat moment nooit vergeten. Toen ik de oprijlaan van Nijenrode opreed, voelde ik het: dit is geen toeval. Dit is bewijs. Bewijs dat alles mogelijk is. Dat je nooit te dom, te oud of te laat bent. Dat doorzettingsvermogen sterker is dan afkomst, omstandigheden of meningen van anderen.</p><p>Mensen zeiden vaak tegen me: ‘Dat kan niet. Dat lukt je nooit.’ Maar ik heb geleerd dat het juist in dat moment zit, daar waar iemand zegt dat lukt je niet. Dát is het punt waarop jij mag kiezen of diegene gelijk heeft of geschiedenis schrijft. Ik koos voor dat laatste. Dus aan iedereen die ooit is onderschat, uitgelachen, genegeerd of niet serieus genomen: je bent niet wat mensen over je zeggen. Je bent wat je besluit te doen.<br>En soms is dat genoeg om de wereld te veranderen.</p><p><br></p><p><em>@ Nancy van Os is financieel expert, ondernemerscoach, spreker en eigenaar van Fi-Nance Consultancy B.V. én oprichter van de Fearless &amp; Fabulous Academy. Met haar unieke combinatie van strategische finance, ondernemerswijsheid en persoonlijke groei helpt ze vrouwelijke ondernemers om écht door te breken: meer winst, meer rust en meer vrijheid, zonder zichzelf te verliezen.</em></p><p><em>Nancy’s missie is helder en hartgedragen: vrouwen financieel onafhankelijk maken, zodat zij hun eigen keuzes kunnen maken, hun eigen pad kunnen lopen en nooit meer klein hoeven spelen. Nancy leert vrouwen hoe ze grip krijgen op hun cijfers, hun money mindset opschonen, slimmer ondernemen en met lef groeien, altijd mét die Fearless &amp; Fabulous-sparkle.<br></em></p><p><em><a data-mce-href="http://www.nancyvanos.com" href="http://www.nancyvanos.com" target="_blank" rel="noopener">nancyvanos.com</a></em></p><p><br></p><p><br></p><p><br></p>

Het meisje van de mavo - Nancy van Os

<figure id="figure-78n7lrqrmi9286ld" class=""><img id="78n7lrqrmi9286ld" src="https://cdn.durable.co/blocks/11AScf5FkB27klXi4O6zlPwzf7m9R7zKH6OlNKKhM7opQ1Km2GUzsWdR1KWHnSj4.jpg" alt="Lefwijf Merari Richardson schrijft mee aan Lefwijf Inspires" title="Lefwijf Merari Richardson schrijft mee aan Lefwijf Inspires" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 10%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="50%" data-positiony="10%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/11AScf5FkB27klXi4O6zlPwzf7m9R7zKH6OlNKKhM7opQ1Km2GUzsWdR1KWHnSj4.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: 50% 10%;"></figure><h2>Ik ben geen oplaadstation! - Merari Richardson</h2><p>Jarenlang fungeerde ik als oplaadstation. Werkelijk iedereen kwam langs voor nieuwe energie. Niks mis mee, dacht ik altijd. Ik luisterde, ik droeg, ik regelde, ik verscheen en zelfs wanneer mijn lijf al uren fluisterde dat het genoeg was… gaf ik nog. Waar haalde ik het vandaan? Waarom deed ik het?</p><p>Ik heb lang gedacht dat het normaal was om altijd ‘aan’ te staan. Ik merkte ook pas veel later hoe vertrouwd mensen waren geraakt met het idee dat ik het wel zou oplossen. Niet omdat ze misbruik wilden maken, maar omdat ik het altijd zo deed. En eerlijk? Misschien was ik er zelf nog meer aan gewend dan zij. Ik vond het makkelijker om sterk te zijn dan om stil te staan en mezelf af te vragen wat ik nodig had. Ergens werd het bijna een identiteit: degene die klaarstaat. Degene die geeft.</p><h3>‘Nee!’ Stop met geven!</h3><p>Wat ik nooit doorhad, was hoe subtiel ‘leeggeven’ is. Het begint met een paar gemiste pauzes,<br>een paar opgeschoven emoties, een paar gesprekken waar ik te veel in draag. En dan opeens zit je op de bank na een lange dag en voel je dat er niets meer over is. Niet omdat je niet wilt geven, maar omdat je simpelweg niet kunt. Met mijn kracht gingen ze opnieuw de weg op. En ik? Ik bleef leeg en stil. Want wat zeg je, als je nooit geleerd hebt om te zeggen dat je moe bent? Wat doe je als je hebt geleerd om altijd te glimlachen?</p><p>‘Nee!’ Zei ik op een dag luid en duidelijk. Het kwartje viel. Niet door een groot drama, maar door iets heel simpels waarbij alles in mij zich verzette. Ik merkte dat ik leeg was. Zelfs niet moe maar leeg. Alsof ik de laatste maanden op automatische piloot draaide. Ik voelde me schuldig, maar ook opgelucht. Voor het eerst had ik geluisterd naar mezelf. En dat voelde nieuw. Onwennig, maar goed!</p><h3>Mijn grens, mijn kracht</h3><p>Sindsdien is er iets verschoven. Niet ineens, maar beetje bij beetje. Ik ben gaan beseffen dat ik - toch - niet gemaakt ben om eindeloos te geven. Dat mijn kracht niet zit in altijd beschikbaar zijn. Dat mijn waarde niet afhangt van hoeveel mensen ik help. Ik ben geen oplaadstation! Ik ben geen plek waar iedereen voortdurend zomaar kan inpluggen. Ik ben geen oneindige energiebron. Ik ben een mens met een hart dat ook aandacht nodig heeft, met grenzen die ruimte verdienen, met gevoelens die gehoord mogen worden.</p><p>En ik leer nog elke dag wat dat betekent. Maar één ding weet ik zeker: ik moet mezelf op tijd en zeer regelmatig bijvullen in plaats ervan dat ik me laat leeglopen voor een wereld die altijd vraagt, maar zelden stopt om te kijken hoe het eigenlijk met mij gaat. En het is nog maar net dat ik het eindelijk durf te erkennen. </p><p>Misschien herken jij jezelf een beetje in dit verhaal… voelt het alsof je ook een oplaadstation bent? Stop ermee. Je mag jezelf terugnemen. Je mag kiezen om niet langer de plek te zijn waar iedereen komt opladen.Je bent een waardevol mens en jij verdient óók warmte, liefde en rust. Opladen kun je leren.&nbsp;</p><p><em><br>@ Merari Richardson is een duizendpoot-verpleegkundige, trainer en ondernemer in hart en nieren en in opleiding voor Integrative Nurse and Lifestylecoach. Met haar stichting Education, Wellbeing and Care Caribbean zet ze zich in voor zorg, welzijn en educatie. En één van Merari’s missies is om vrouwen te helpen om zichzelf terug te vinden, om ruimte te maken voor wie ze zijn en te voelen dat zij óók belangrijk zijn. &nbsp;</em></p><p><a data-mce-href="http://www.stichtingewcc.org" href="http://www.stichtingewcc.org" target="_blank" rel="noopener"><em>stichtingewcc.org</em></a></p><p><br></p>

Ik ben geen oplaadstation! - Merari Richardson

<figure id="figure-k43jhjxv5nmi3cf5vx"><img id="k43jhjxv5nmi3cf5vx" src="https://cdn.durable.co/blocks/353kjaCayJQNGp7cwEABnHLIlB1fov6TF5kFnl4GfipHZsSwxPPZ4XamLfd6BXWF.jpg" alt="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined% 30%;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined%" data-positiony="30%" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/353kjaCayJQNGp7cwEABnHLIlB1fov6TF5kFnl4GfipHZsSwxPPZ4XamLfd6BXWF.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined% 30%;"></figure><h2>Ik heb tatoeages. Nou en? - Esther Wijnschenk</h2><p>Ik heb tatoeages. Mooie, betekenisvolle stukken inkt die stuk voor stuk iets vertellen over wie ik ben en wat ik in mijn leven heb meegemaakt. Toch heb ik ze jarenlang verborgen gehouden. Niet omdat ik me ervoor schaamde — integendeel — maar omdat ik voelde dat ze in de zakelijke wereld beter niet gezien konden worden. Een blazer hier, een lange mouw daar. Het was bijna vanzelfsprekend geworden: eerst professional, dan pas persoon.</p><p>Maar dat, dat zit me steeds meer dwars. Want hoe professioneel ben je nog als je niet volledig jezelf mag zijn?</p><h3>De onzichtbare grens tussen persoonlijk en professioneel</h3><p>In de wereld van pakken, vergaderingen en visitekaartjes hangt er nog steeds een subtiel oordeel over tatoeages — zeker bij vrouwen. Waar een man met een tattoo vaak gezien wordt als stoer of eigenzinnig, roept het bij vrouwen soms vragen op. ‘Is dat wel representatief?’ ‘Wat zegt dat over haar stijl of karakter?’<br></p><p>Het zijn geen directe opmerkingen, maar blikken, stiltes, of een kleine aarzeling in een gesprek. Dingen die je als vrouw haarfijn aanvoelt. En dus bedek je ze — die kunstwerken op je huid die iets vertellen over jouw kracht, jouw groei, jouw verhaal. Ik heb het jarenlang gedaan. Tijdens sollicitaties, belangrijke presentaties, klantgesprekken. Ik dacht: het gaat om mijn inhoud, niet om mijn uiterlijk. Maar eigenlijk zei ik daarmee ook: mijn uiterlijk mag er niet helemaal zijn. En dat doet iets met je. Langzaam wordt het een onuitgesproken patroon — eentje die veel vrouwen herkennen.</p><h3>De last van het oordeel</h3><p>We leven in een tijd waarin authenticiteit het toverwoord is maar in de praktijk blijken sommige vormen van authenticiteit nog steeds spannender dan andere. Vrouwen met tatoeages dragen soms het etiket rebels of minder serieus te nemen. En dat terwijl tatoeages juist vaak getuigen van doorzettingsvermogen, emotie, lef en een diep persoonlijk verhaal. Waarom zien we dat niet als kracht? Waarom verbinden we professionaliteit nog zo sterk aan conformiteit?</p><p>Die vragen ben ik mezelf steeds vaker gaan stellen. En het antwoord dat steeds terugkomt is: omdat niemand het patroon doorbreekt zolang we allemaal netjes binnen de lijntjes kleuren. Dus wil ik mijn lef tonen om die stap te nemen.</p><figure id="figure-4jkizuklepmi3d2imq"><img id="4jkizuklepmi3d2imq" src="https://cdn.durable.co/blocks/33Bldv4Krax5NKUhtxSpxFef1tiz9g9bCHxwOChVFprZvnISqF9w0BTNLCKRbC5L.jpg" alt="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/33Bldv4Krax5NKUhtxSpxFef1tiz9g9bCHxwOChVFprZvnISqF9w0BTNLCKRbC5L.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h3>Het moment van keuze</h3><p>k stond voor de spiegel, keek naar de tatoeage op mijn linkerbovenarm en dacht: dit ben ik. Niet een andere versie, niet een weekendversie van mezelf — gewoon ik. En ik besloot: vanaf nu ga ik ze niet meer verbergen. Niet om te provoceren, maar om zichtbaar te zijn. Omdat ik geloof dat er pas iets verandert als we laten zien dat professionaliteit en persoonlijkheid elkaar niet uitsluiten. Dat je prima een sterke leider, een toegewijde professional of een serieuze gesprekspartner kunt zijn mét tatoeages.<br>Het is spannend, eerlijk is eerlijk. Je weet dat er nog steeds mensen zijn die hun wenkbrauwen optrekken. Maar je weet ook dat elke keer dat je zichtbaar bent, je bijdraagt aan een nieuwe norm.</p><h3>De kracht van echtheid</h3><p>Misschien is dat wel waar het om draait: ruimte maken voor echtheid. Voor vrouwen (en mannen) die hun verhaal niet willen verstoppen achter lange mouwen of ongeschreven regels. Want de wereld verandert niet door grote statements alleen — ze verandert door kleine dappere keuzes, elke dag opnieuw. Door zichtbaar te zijn, door gesprekken te openen, door een ander beeld te laten zien van wat ‘professioneel’ eruitziet.<br>Ik wil dat de dochters van de toekomst of jonge collega’s straks niet eens meer hoeven nadenken over het bedekken van iets wat bij hen hoort. Dat ze weten dat hun waarde niet schuilt in hoe ze eruitzien, maar in wat ze brengen.</p><figure id="figure-q5d5sy1cnlmi3d3kvc"><img id="q5d5sy1cnlmi3d3kvc" src="https://cdn.durable.co/blocks/30ArVlnPxVzvmNmWkVlsaOi0jMG1UFUqEXcefEXxG2JdG1Gx2YQAffz6JvKUqWRS.jpg" alt="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" title="Lefwijf Esther Wijnschenk blogt op lefwijf.nl" class="object-cover bg-gray-100 rounded-lg md:rounded-xl lg:rounded-2xl" style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;" data-corners="default" data-aspect="1:1" data-caption="" data-positionx="undefined" data-positiony="undefined" data-fullwidth="false" data-mce-src="https://cdn.durable.co/blocks/30ArVlnPxVzvmNmWkVlsaOi0jMG1UFUqEXcefEXxG2JdG1Gx2YQAffz6JvKUqWRS.jpg" data-mce-style="aspect-ratio: 1/1; object-position: undefined undefined;"></figure><h3>Zichtbaarheid als inspiratie voor oprechtheid</h3><p>Dus ja, ik heb tatoeages. En ik ga ze vanaf nu niet langer verbergen. Ik houd er geen rekening meer mee bij plaatsing van foto’s op Facebook, Insta of welke social dan ook, want ik geloof dat echtheid sterker spreekt dan perfectie.<br>En misschien, als meer vrouwen hetzelfde durven doen, vervaagt dat oude beeld langzaam. Misschien wordt de boardroom dan een beetje kleurrijker — letterlijk en figuurlijk.<br></p><p>En misschien ontdekken we dan eindelijk dat professionaliteit niets te maken heeft met hoe onbeschreven je huid is, maar met hoe oprecht je durft te zijn.</p><p><br></p><p><em>@ Esther Wijnschenk is freelance Personal Assistant &amp; Executive Assistant en projectmanager. Haar bedrijf Domani Management Support vormt voor ondernemers een rots in de branding waar het gaat om eersteklas ondersteuning en het in goede banen leiden van projecten. Esther woont in Haarlem samen met haar twee katten Luna en Joy.</em></p><p><a data-mce-href="https://www.linkedin.com/in/esther-wijnschenk-1484749/" href="https://www.linkedin.com/in/esther-wijnschenk-1484749/" target="_blank" rel="noopener"><em>Esther op LinkedIn</em></a></p>

Ik heb tatoeages. Nou en? - Esther Wijnschenk

LEFWIJF